Blog geschreven door Dominique Verschuren
Butte-aux-Cailles is een geheimpje, goed verstopt aan de zuidkant van Parijs. Eigenlijk is de wijk meer een dorpje op zich dat is ingekapseld tussen enerzijds Place d’Italie en aan de andere kant de boomrijke Rue de Tolbiac. We hebben het over het 13de arrondissement. Butte-aux-Cailles bezit nog die echte dorpse sfeer: smalle straatjes, een dorpspleintje, kleine cafés en brasseries. En heel bijzonder in Parijs: de wijk is nog enigszins betaalbaar. Zowel om te wonen als om uit te gaan.
Butte-aux-Cailles ontdekken
Butte-aux-Cailles is zo oud als vele van de andere omringende Parijse dorpjes. Even na de Middeleeuwen, in 1543, kocht ene meneer Pierre Caille een wijngaard op een heuveltop even buiten Parijs en hij gaf de naam aan het dorp. In de 19de eeuw werd het dorp opgeslorpt door de megastad. In de tijd dat Haussmann de grote boulevards aanlegde bleven de kleine straatjes van Butte-aux-Caille onaangetast.
Toch was de wijk toen alles behalve pittoresk. Dat kwam door een groot monster. Je zou het niet zeggen, maar dat immens grote monster was niet meer dan een klein riviertje. De Bièvre was alles behalve lieflijk. Het stroompje was de centrale afwatering voor het grootste industriegebied van Parijs tot 1900. En dat had zijn gevolgen. De Bièvre maakte dit gebied ooit belangrijk voor de handel in weefsels. Ververs, leerlooierijen, wasserijen, tavernes en zelfs slagers maakten deze wijk onhygiënisch. Kleermakers, metaalbewerkers, zadelmakers, brouwers, manufacturiers, slagers, timmerlieden… werkten in deze omgeving pal naast elkaar en gooiden hun afval in het water van de Bièvre. Die zag continu geel, groen, rood, stonk verschrikkelijk, was vol vuilnis en slachtafval en stroomde amper.
Het was de hel op aarde, zoals de beroemde Franse schrijver Honoré Balzac in zijn standaardwerk La Comédie Humaine nietsontziend omschreef. In een huiveringwekkende scène duwt een meisje van zeven uit nijd haar kleine broertje in het water: ‘Niemands ogen (…) konden de precieze plaats ontwaren waar het kind was verzwolgen. Het zwarte water borrelde over een onmetelijk oppervlak. De bedding van de Bièvre was bedekt met een laag van ruim drie meter slik op die plek. Het kind moest wel sterven; het was onmogelijk nog te redden.’
De wijk nu
Dat was 150 jaar geleden. Later heeft de gemeente Parijs de Bièvre overkapt. Wat overbleef was een dorpje in Parijs met een intiem en pittoresk karakter. Tegenwoordig vinden we in Butte-aux-Cailles vooral jonge, (soms een tikkeltje alternatief) trendy en feestelijke Parijzenaren in de vele kleine bars en restaurants. Er is het schitterende gebouw van het plaatselijke zwembad en de plaatselijke kerk Saint-Anne de la Butte-aux-Cailles. De markante helling La Petite Alsace kent een reeks opmerkelijke huizen, die nog het meest doet denken aan de Painted Ladies in San Francisco. En er is veel street art op de meest onverwachte plekken. De Baskische keuken ontbreekt niet in Butte-aux-Cailles. En Chinatown, met de beste Aziatische restaurants, ligt op een kwartiertje wandelen.
Als Montmartre en Le Marais je te druk en te toeristisch zijn, dan is Butte-aux-Cailles absoluut geweldig om te ontdekken. Een oase vol met onontgonnen pareltjes die je kennis over het echte Parijs enorm uitbreidt. Van harte aanbevolen!
Mee met een tour door onbekendere delen van Parijs? Kijk voor ideeën op: https://www.parispromenade.org/nederlands/
