Blog geschreven door Dominique Verschuren
Op de markt is de gulden… een daalder waard. Daar moet ik altijd aan denken als ik de markt bij mij om de hoek bezoek. De markt op Boulevard de Belleville. Iedere dinsdag en vrijdag. Volgens mijn buurvrouw de goedkoopste van Frankrijk. Laten we het erop houden: de goedkoopste van Parijs, of preciezer: de markt met de beste prijs-kwaliteit garantie.
Die uitdrukking “Op de markt is je gulden een daalder waard” stamt uit een radiospot uit de jaren tachtig om de concurrentieslag met de opkomende supermarkten aan te gaan. Tevergeefs, naar later bleek. Als de dag van gisteren herinner ik me de gulden. Ik heb meer dan 20 jaar met hem samengeleefd. Ieder dag lag hij wel een keer in mijn hand. Maar een daalder? Als kind dacht ik dat ze een rijksdaalder bedoelden: 2 gulden 50. Maar kennelijk was een daalder anderhalve gulden waard. Hoeveel euro dat is, dat is een typische vraag van mensen die maar geen afscheid kunnen nemen van die oude Hollandse valuta. Volgens die mensen was vroeger alles beter, zelfs de toekomst.
In ieder geval, die slogan over die daalder zingt altijd prettig in mijn hoofd als ik mijn inkopen doe op de markt van Boulevard de Belleville. Tussen metrostation Ménilmontant en Belleville. Want elke keer als ik hier mijn inkopen doe, is het weer goedkoper dan ik had verwacht. Elke keer is het weer goedkoper dan op de bordjes geschreven staat. En elke keer is het weer wezenlijk goedkoper dan in de supermarkt aan de andere kant van de straat. Ik neem mijn grootste rugzak mee. Die vul ik met courgetten, aubergines, ajuin, look, avocado’s, prei… Aardbeien, bananen, mango en citron vert (limoen)… Daar maak ik heerlijke smoothies van. Die bananen zijn overigens niet moeilijk te vinden. In de cadans van een wielercommentator tijdens de sprint in de laatste honderd meter, schreeuwt een marktkoopman: ‘Un euro de bananes, un euro de bananes, un euro de bananes!’ En dat voor een tros van een kilo! De aardbeien zijn altijd wel ergens te vinden, de ene keer makkelijker dan de andere keer. Een grote bak voor 2 euro. Elders in Parijs betaal je voor een kleine bakje 8 euro!
Waar komen die bananen en aardbeien vandaan? Want die komen niet uit zelf naar Belleville aangelopen. Het antwoord is heel simpel: uit Rungis. Rungis is de voorraadschuur van Parijs. Vroeger, vóór 1969, was dat Forum des Halles, waar nu het grootste winkelcentrum van de stad ligt. Tussen 1137 en 1969 was hier de grootste markt van Parijs gevestigd: dag in dag uit. Weer of geen weer, revolutie of geen revolutie, oorlog of geen oorlog. Emile Zola noemde het Le Ventre de Paris (de buik van Parijs). Die buik, of liever de organen, werden van Parijs getransplanteerd naar een dorpje dertig kilometer ten zuiden van de stad, vlakbij de oude luchthaven Orly. Waarom? De leveranciers konden door de drukte van het verkeer eenvoudigweg het centrum van Parijs niet meer bereiken. In Rungis werken 13.000 mensen vanaf een uur of drie ’s nachts tot het middaguur. Zij zorgen ervoor dat mijn bakker zijn ingrediënten op tijd krijgt om mijn tradition, mijn pain au chocolat of een heerlijke éclaire te kunnen maken.
De marktkooplui weten dus waar hun waar te vinden. Eenmaal op de markt troeven ze elkaar af met stemverheffingen zoals mannetjesvogels dat doen om wijfjes te imponeren. ‘Wie maakt mij los’ klinkt het continu, maar dan in het Frans, Arabisch, Berbers, Chinees of Bellevillois… De halve wereld loopt hier rond op de gezelligste en vriendelijkste markt van de stad. (Zeg ik een tikkeltje ‘quartier chauvinistisch’). En natuurlijk onder de monotone klanken van een stem als een mitrailleur: ‘Un euro de bananes, un euro de bananes, un euro de bananes!’’
Ik winkel nog even verder. Twee forse stukken kippenfilet voor 3 à 4 euro. Ongelofelijk! Hier kom ik makkelijk 3 dagen mee toe. Je moet trouwens geen vegetariër zijn, want de gevulde schedels van lammetjes kijken je wezenloos aan. Sowieso kan ik me voorstellen dat Frankrijk voor principiële vegetariërs een lastig land is. Ik ben in dit land nog nooit een vegetariër tegengekomen.
15, maximaal 17 euro verder is mijn rugzak vol! Kan ik weer minimaal vier dagen vooruit.
Als ik deze blog schrijf is het zicht op de markt uiteraard vol met mondkapjes. Alle verkopers dragen ze, maar ook de klanten met hun trolleys. In de eerste periode na de confinement, in mei en juni, werd de toegang tot de markt streng gereglementeerd zodat er niet te veel mensen tegelijkertijd rond zouden lopen. Dit beleid is in de zomer losgelaten. Sinds enkele maanden kun je zelfs maskers op de markt kopen. Voor 2 à 3 euro. Opnieuw ver onder de winkelprijs.
Daarover gesproken: op vrijdag vindt er pal naast de metro-ingang Belleville een alternatieve markt plaats. Verkoop van producten zoals parfum, tabak, aanstekers, keukenmachines, oud modelletjes iPhone… voor een aanzienlijk lagere prijs. Producten die van de vrachtwagen zijn gevallen. Opmerkelijk, was zo snel rijden de vrachtwagens niet in Parijs. Het wordt allemaal oogluikend toegestaan. De sfeer is er niet minder gezellig om. Je kijkt je ogen uit wat er allemaal geritseld wordt. Wat dat betreft is er vrijwel niets veranderd in de afgelopen 100 jaar.
Kom, laat ik maar eens naar huis gaan. Ik ben al lang de straat overgestoken als ik achter mij nog altijd een schore mannenstem hoor…: ‘Un euro de bananes, un euro de bananes, un euro de bananes…!’ Of zit die stem inmiddels al in mijn hoofd?
Als die typische ongedwongen sfeer je als muziek in de oren klinkt, dan zie ik je graag over een tijdje terug op onze lokale markt. Voor liefhebbers van nog meer “authentieke” markten in Parijs, hier vind je nog veel meer informatie: https://www.pariszigzag.fr/secret/lieux-insolites/les-meilleurs-marches-de-paris
Mee met een tour door Belleville of andere delen van Parijs? Kijk voor ideeën op: https://www.parispromenade.org/nederlands/
Header Photo by Pascal Bernardon on Unsplash
